Psikologlar Diyor ki;
 

Yanıt: Psikologlar Diyor ki;
 

Hocam bu genelde Facebook’ta paylaşılıyor ama mantıklı :)

Yanıt: Psikologlar Diyor ki;
 

Başka bir yerde gördüm hoşuma gitti ekledim. Facebook bilmiyorum ben :)

Yanıt: Psikologlar Diyor ki;
 

3. Eğer bir kişi anormal bir şekilde yemek yiyorsa gergindir


Daha ziyade duygusal açliktandir

Yanıt: Psikologlar Diyor ki;
 

33 senedir çok yiyorum böyle bahane görmedim.

Yanıt: Psikologlar Diyor ki;
 

Aşağıda yer alan durumlardan birkaçı sizi de ifade ediyorsa, ‘duygusal açlık’ yani ‘duygusal yeme davranışı’ geliştirmiş olabilirsiniz. ‘Duygusal açlık’ belirtileri şunlardır:

Çevremdekiler yemek yerken aç olmasam da yemek yerim.
Sadece yapacak bir iş olsun diye yemek yerim.
En sevdiğim yemeği yiyemediğimde çok üzülürüm.
Sık sık televizyon karşısında yemek yerim.
Kendimi avutmak için yemek yerim.
Gece kalkıp abur cubur yemek isterim.
Eve geldiğimde bir şeyler yemeyi severim, çünkü beni rahatlatır.

Yanıt: Psikologlar Diyor ki;
 

Yemek için bahane ararken ben :destina:

Yanıt: Psikologlar Diyor ki;
 

İnsanları anlamak gerçek manada kabiliyet gerektiriyor. Belki empati yapılarak o anki ruh hali ve sorunu kavranabilir ama keskin bir şekilde anlamak onun istediği cümlelerle onu motive etmek o düşünceleri kafasından atmak ya da atmasına yardımcı olmak büyük kabiliyet gerektiriyor. Gerçekten bizlere ihtiyacı olan insanlara yakın çevremiz olsun, tanıdığımız, tanımadığımız insanlar olsun kanaat oluşmuş ise, o anki psikolojik durumuna güzel bir cümle telaffuz etme uyumu ile yardımcı olabiliriz. Bizler yaşamımız boyunca her daim bir öğrenme sürecindeyiz zaten, öğrendiklerimiz ile tecrübeleşiyor, olgunlaşıyoruz. Ama bu durum her insanda aynı değil, en ufak bir depresif durumda bile etki altına girip, hayatı boşvermişlik durumuna düşüren nice insanlar olabiliyor. Dirayet meselesi elbette, ben böyle yazıyorum ama ben de bu duruma düşüyorum çoğunlukla, ama kendimi bir şekilde tedavi ediyorum, içime atıyorum, çok sevdiğim arkadaşlarımla dertleşebiliyorum azınlık seviye de bile olsa.. Kısacası bu hayatta gördüklerimiz, içinden çıkardığımız dersler alacağımız şeklin en güzel temelidir. O yüzden, insanların derdine ortak olunur iken, "anladım", "seni anlıyorum", gibi klişe ve anlamsız yaklaşımlardan ziyade konuya en az yaşayan kadar hâkim olmak ve onu ne denli anladığımızı yansıtmamız gerekiyor. Psikoloji ve Kişisel gelişim kitapalarında göründüğü gibi değil hiçbir şey.. Kimi insan sevgiye ihtiyacı var gerçekten, kimisinin anlaşılmaya, kimisinin hayatına çekmiş olduğu umutsuzluk çizgisine onu ileride ne kadar güzelliklerin beklediğini ve Allah'ın bir sınavı olduğuna inandırmak ve anlatma çabası; insanların hayatlarına dokunmamız için belki de büyük bir fırsat. Çok kapsamlı ve nitelikli şekilde ele alınması gereken bu konu bana göre, yaz yaz bitmez yani.. O yüzden nihai olarak şunu söylemek istiyorum; gerçekten bir derdimiz kederimiz var ise, kendi iç dünyamızda bizler bunun üstesinden gelemiyor isek, değer verdiğimiz insanlara anlatıp en azından ruhumuzda sıkışan o darlığı atmalıyız. Bir nebze de olsa bu insanı rahatlatır. Yardımcı olamayacak fikirler ve bilgiler vermememiz gerekiyor insanlara. Temelsiz ve elle tutulur bir şey veremeyecek isek, onları konulara daha hâkim ve eğitimli insanlar olan ilgili hekimlere yönlendirmemiz gerekiyor. Hoş, bizim insanlarımız psikologlara giden insanlara deli gözüyle baktıkça da bu insanlar kendilerini daha çok soyutlayacaklar toplumdan...

Yanıt: Psikologlar Diyor ki;
 

Yanıt: Psikologlar Diyor ki;