Küçükken bir nesneye bağlanırız anne babamızdan başka. O olmadan uyuyamayız mesela. Bu bazen bir battaniye olur. Bazen küçük bir peluş oyuncak.
Sonra büyür bazı kızlar. Koskoca kadınsın denilen yaşlarda bile bir nesneye bağlanır. Sarılır uyur. Sanki bebekliğindeki güvenli alanlarına döndürür çünkü o nesne onu.
Yaş aldıkça çocuklaşırız ya. Bu da bir nevi öyledir işte.
Bazen de çocukken bile çocuk olamazsak, çocukluk ileriki dönemlerde bize darbe yapar. Bir bakarız biraz çocuk biraz büyüğüz.
Aldırmayız koskocaman oldun, hâlâ onlarla mı uyuyorsun denmesine.
Ya bağlandığı bir nesne olmayanlar?
Onlar da ya bir insana bağlanır. O da olmazsa kendi iç sesine bağlanır. Kalp atışı olur onun ninnisi her daim. Kendi gülüşü olur en sevdiği şarkı. Kendine bağlanır yani. Ve öyle insanları ne yalnızlık yıkabilir ne de başka şeyler.
~