Çok uzun bir yol yürüdüm. Kâh tökezledim, pes ettim. Kâh inadına kalktım ayağa. Ama şimdi belki de hayatımda ilk kez ne yapacağımı bilmiyorum. Ve ben bir rotam olmamasına hiç alışkın değilim. Hani bir metafor vardır kime aitti bilmem.
"Elimde bir halat var. Salıncak kurup sallansam mı yoksa dar ağacında kullanıp kendimi assam mı?" diye. Hem öyle bir ikilem içindeyim. Hem de öyle anı yaşıyorum ki hani 1 saat sonrasını bile düşünmeden yaşıyorum adeta. Bu konuda yalnız da değilim. Olması gerektiği yerde olamayan, istediği hayatı yaşayamayan gençliği heba olmuş gençlerden yalnızca biriyim.
Hepimiz biraz böyle değil miyiz?
Bazen halet-i ruhiyemi bu denli açık etmek bana zayıf hissettiriyor.
Sonra diyorum ki anlat kızım. Anlat.
Anlat belki bir gün aydınlığa çıktığın zaman bunları okuyup kendine yine neleri dert etmişsin. Bunlara mı üzülmüşsün diyeceksin.
İşte bu yüzden izin veriyorum bugün parmaklarıma. Yoksa yazamayacak kadar kırgın ve yorgunum.
+
~