Hayat çok garip. İnişli çıkışlı yokuşlarla dolu. Bir bakıyorsun umutların birer yıldız feneri gibi parlıyor. Bir de bakıyorsun ki ışıksız ve kör bir kuyuda derin uykularda yaşıyorsun. Varlığından, gayenden, geleceğinden, geçmişinden, heybene doldurduklarından bihabersin. Dünyaya bakmadan arafı arzulama güdüsü uyanır böyle zamanlarda. Bakamıyorsun, bakmak istemiyorsun bu kirletilmiş gezegene. Suyunu, taşını, toprağını, havasını, canını ezdiğin gezegen... Savaşların, depremlerin, pandemilerin ve omurgasızlığın yuva yaptığı gezegen... Vicdanların fazlasıyla uyukladığı, uyluksuz bir hiyerarşi. Sırtında milyar tane bedeni çekmeye çalışırken korkunç bir sona evrilen gerçeklikler bütünü bu. İyilik; iliklerine kadar sömürülüyor. Oysa kötülük, hiçbir engele uğramadan kolayca metastaz yapabiliyordu. Sığamadı insan, mavi çatının soğuk çağlarına. Herkese yetecek kadar bahar vardı üstelik. Haset, kin ve kibir tohumları ekildikçe büyüyordu nefreti. Yeryüzü kabul etmedi bu rezil nifakları. Sarstı durdu defalarca. Anlayamadık... Gökyüzü bardaktan boşalırcasına haykırdı gerçekleri. Yine anlayamadık... Okyanuslar, denizler bile kustu hazin öfkesini. Ama biz onu da anlayamadık... Anlayamadıklarımızla kirletip durduk aynadaki silüetlerimizi. Yazık ki arınamadık!

- e.
20n./2024