Çevrimdışı

Kaira kullanıcısının gönderdiği mesajdan alıntı

Bugün patlama olduğunu duyunca içimden gururu bir kenara bırakıp sana yazmak geldi. Oysa uygulamaya 10 dakika evvel girmiştin. Ama sordum. İyiydin. Sen de bana sordun. İdare ediyorum dedim. Ediyor muydum sahiden bunu bilmiyorum. Önce sen yokken başıma gelenleri yazdım. Hani sen tek tek mesaj atmaya kızarsın ya. Paragraf yazdım sana yine eski alışkanlık. Sonra durdum düşündüm. O senin bunları yaşadığını bilince ne olacak ki? Bilmesin dedim kendime. Yoktu, canın yandı yoktu. Yoktu, ağladın yoktu. Çaresiz hissettin yoktu. Düştün yoktu. Kalktın yoktu. YOKTU. Sildim o paragrafi. Evet, hiç benim olmayanım ben sana paragraf dolusu sustum. Adının baş harfini boynuma doladım astım cümlelerimi. Üstelemedin. Zaten dalga kıyıya vururken parçalara ayrıla ayrıla kum olan taşları önemsemez ki.. Taşlar da dalgaya kavuşmak için sesini etmez zaten..

Benimki de patlamayı bahane edip yazmış. Çünkü beni seviyor.
Bomba sayesinde kavuştuk. Trajikomik!

__________________
Öldüğümde hiçbir şey hissetmeyeceğim, fakat hissedebilecek olsaydım zafer kazanmış gibi hissederdim. Sadece yaşayabildiğim ve bu muhteşem gezegende yaşamış olduğum için ve buralardan gitmeden önce en başta burada olma nedenime dair birşeyleri anlayabilecek kadar şanslı olduğum için.