Yanıt: İçimi delip öyle geçenler
 

Vaktinden sonra gelen şeyler şey gibi değil mi yani çiçek solar büker boynunu kendine doğru ,
Sonra birisi su verir ya ama açmaz geri.

İşte öyle.
Kalmadı artık esprisi sevme beni

~

Yanıt: İçimi delip öyle geçenler
 

Canıma can katacak olduğunu bilsem de, bazı insanların elinden bir bardak su bile içmem.
Asla da affedemem. Ben bile affedemem. Şurada göğsümde duruyor izi. Bazı sözler bıçak gibi saplanıp kalbime değin ulaştı.
16 senedir yaralamaya devam ediyor.
Belki de kendimi bildim bileli..

~

Yanıt: İçimden içimdekiler..
 

Sana bakınca insanlar ne görüyordu bilmem. Ben bir ev görüyordum. Kendine yuva olamasa da bana olabilecek bir ev. Öyle bencil olmayan biriydin işte. Terzinin kendi söküğünü dikememesi gibi, kendi yaralarını saramazdın da benimkini sarardın.



~

Yanıt: İçimden içimdekiler..
 

Birinin seni sevmesini beklemek, ince iplikle kalın kumaştaki yırtığı dikmeye çalışmak gibiydi. Ne yırtığı dikebiliyordun ne de yara almaktan kaçınabiliyordun.



~

Yanıt: İçimden içimdekiler..
 

Umulan ile bulunan bir olmazmış, misafir olduğun her yerde ve kimsede geçerliymiş bu.

Yanıt: İçimden içimdekiler..
 

Beklenti öyle bir zehir ki panzehiri yok.
Beklentiler üzer diyen yalan söylemiş.
Beklentiler öldürür tam da bu yüzden.

~

Yanıt: İçimden içimdekiler..
 

Hani güzel bir şey olur. Tam da elin telefona gider. Birine söylemek istersin. Bir zamanlar her şeyi konuşabildiğin birine.

Ve fark edersin ki, yapamazsın. İstesen de olmaz. Takıldığın engel gerçek uygulama engeli değil zihninde almış olduğum radikal karardır.

Kendinle çatışırsın.
Kendin kazanır. Ama aynı zamanda kendin de kaybedersin.

İşte tam da öyle bir mesele bendeki.

~

Yanıt: İçimden içimdekiler..
 

Kimi Sabah uykusu gibi sever, kimi günün ilk kahvesi gibi.
Ama ben seni nefes gibi. Almasam olmaz.

~

Yanıt: İçimden içimdekiler..
 

Hiçbir şey istediğim gibi gitmedi. Ben de istemediğim gibi giden şeyleri istediğim gibi hâle getirmeye, Sezen'in şarkısında dediği gibi, "Yetinmeyi bildim, bana verdiği kadarıyla hayatın."
Ama neden yetinmek zorunda kalan benim. Neden hep uman ama umulmadık acılara maruz kalan benim. Elbette sadece bana olmuyor ama bir kere de ben göremez miyim, hah işte istediğim gibi oldu deyip yaslayamayaz mıyım sırtımı düşme korkum olmadan.
Hep kendime yaslanıp hep dik durmaya çalışmaktan ve hüznümü sanki maskeli bir baloya katılmışcasına saklamaktan, içimin acısını bastıran sahte kahkalar atmaktan yoruldum.
Kendime hayat verememekten yoruldum. Aldığım her nefeste düşünmekten yoruldum. Unutmaktan da yoruldum. Unutamamaktan da. Ağlamaktan da yoruldum güldüğüm kadar.
Sınırlarda yaşadığım duygularımdan da bıktım kendimden de.

Ben aslında gerçek anlamda yoruldum ya. İnadım tuttu umudum yerine.

Mücadeleye devam...

Yanıt: İçimden içimdekiler..