Duvarlarım Yıkılmak Üzere, Sendeliyorum Ve Ben Çok Yorgunum…

Haykırdım duyan olmadı sustum kimse dinlemedi…İstedim kazanamadım istemedim uzaklaşamadım…Oyunun kurallarına uydum kaybettim uymadım kaybettim…
Boyun eğdim teslim oldum katlandım itaat ettim uzlaşamadım hayatla…İsyan ettim başkaldırdım ayaklandım yenilmekten kurtulamadım dünyaya…Yaşıyormuş gibi davrandım alay etti benle yaşamıyormuş gibi davrandım cezalandırıp bunu gerçeğe çevirdi…
Arafta bıraktı benliğimi hep muallakta bir ev inşa etti bana ne var etti beni ne de yok olmama izin verdi…
Yanlış mı öğretilmişti her şey yoksa sabrın sonu selamet değil miydi meyveside mi tatlı değildi? Ben mi sabredemedim yoksa? Bu yüzden mi böyle yıkık bir vaziyetteyim?
İyi de sabır neydi ki? Beklemekse bekledim çabaysa gösterdim acele etmemekse acele etmedim; ama niye olmadı yoksa selamet diye bir şey yok muydu? Hayat sadece basit bir bekleyişten mi ibaretti? Bilmiyorum anlamıyorum çözemiyorum…
Yüküm çok ağır biriktirdiğim hevesler eskittiğim umutlar tadı buruk bir mazi son kullanma tarihi geçmiş anılar endişe ve korkularla süslenmiş bir gelecek ve tabi ki büyük büyük sorularımkoskocaman sorgulamalarım…
Bu ağır yükle kendimi daha ne kadar sürükleyebilirim bilmiyorum? Anlamıyorum çözemiyorum…
Duvarlarım yıkılmak üzere sendeliyorum ve ben çok yorgunum…