Kayıp Gezegen....

Beyaz güpür elbisesi eskimiş ışıltı dolu sarı saçları
aynı gözlerindeki hüzünle yanan umut gibi soluk ...
bu evin içinde unutulmuş tozla kaplanmış bedeni...
akıp giden zamana inat ben buradayım nidaları
hiç yüzüne bile bakılmayan gururlu kibri

yıpranmış dikişleriyle içindeki acıyı saklamaya çalışan
sessiz çığlıklar ile gizlenmiş bir hikaye.
Elini uzatsa bile kimse ona dokunmazdı,
sadece duygusuz gözlerin geçici bakışlarıyla yetinirdi.
Çünkü kusursuzluğun gölgesinde kalmış bir parça gibi hissederdi kendini.


Tabakası yıpranmış,
kırık dantellerle örülü hayatın acı gerçekleri arasında kaybolmuştu.
Geçmişin izleri, her bir dikişte saklıydı, anlatamadığı acılarla doluydu.
Anlaşılmamışlığın ve sevgisizliğin soğukluğuyla titrerken,
gözyaşlarıyla ıslanmış bir yalnızlık kuyusuna düşmüş gibi hissederdi.
Oysa kalbinin derinliklerinde, sevgiye hasret bir çocuğun umut dolu kahkahaları yankılanıyordu.
Düşlerindeki mükemmellik,
gerçek dünyanın acımasız gerçekliğiyle çarpışıyor
ve
her çarpışmada biraz daha kırılıyordu.
Bedeni gittikçe her adımında daha fazla çürüyordu.

onu öldüren kendi olduğunu görmek
boşluğun yarattığı hiçliğin içinde yaşamak
intiharların en özgür olanıydı...
kurtarılmak
onun için eski bir denizci şarkısı artık...

EBS
10.11.23