Çevrimdışı

Sen benim yolumdan yürümedin!

Umutlu bir sabahın, kendime rağmen gözlerimi nasıl kamaştırdığını bilemezsin. Simsiyah gece beni içine çekerken orada değildin. Benim yolumdan yürümedin. Çıkmaz sokakların sonunda ümitsizliğimden bir haberdin. Yokuşu tırmanırken kesilen nefesim değildin. Uçurumun kenarında kalp çarpıntım değildin. Yorulduğumda ağrımadın, düştüğümde kanamadın. Şimdi sen benim yoluma “yol değil” derken seni mi dinleyeceğim ben?
Yolumdan dönmemi istiyorsun ya, sana mı soracağım?
Gel bir bak gözlerime; gözümün önünde duran, ama yol zorlaştıkça gözlerini kaçıran arkadaşlarımı görüyor musun?
Hadi! Dünya üstüme yürürken elimi bırakan o insanlarla tanış. Yol kenarında yıkılmış evimi gör. Yapamazsın!
Sen ezberlenmiş ışıklı yolların ahlak bekçisisin. Peki bilmediğin karanlıklarda başıma gelenleri biliyor musun?
Kusura bakma, hayatımla ilgili kestiğin ahkam yüzünden senin hapishanende yatmayacağım. Sen bana nasıl yaşayacağımı öğretemezsin. Ben sen değilim. Ben daha o eski yıkık evimin temelinden yeni evler yapacağım. Ne kadar acı verse de çocukluğumdaki evimin kitabını yazıp öğrenene kadar onu okuyacağım. Kusura bakma, hayatımla ilgili kestiğin ahkam yüzünden senin bildiğini okumayacağım.
Yapma! Ben senin geçmişinin tedavisi değilim. Sen sensin, ben benim. Beni bırak, hayatımı yargılamayı bırak. Bırak beni kendimi yaşayayım.

Kusura bakma, hayatımla ilgili kestiğin ahkam yüzünden senin hayatını yaşamayacağım.

__________________