Çevrimiçi

Acı çekmekten korktuğumuz için bağlanmaktan kaçar olduk. Hem bizler kavuşamamanın aşk olduğunu, kavuşup evlenince mutlu son olacağını öğrendik. Filmler ve masallar hep bir nikah merasimiyle son buluyordu. Hiç göremedik evlendikten sonra nasıl bağ kuracağımızı, ilişkiyi nasıl sürdüreceğimizi. Sadece görüp aşık olmayı öğrendik. İlişkiye başlamayı, kavuşuncaya kadar peşinden koşmayı.

Büyüdüğümüz ailelerde de ebeveynlerimiz sıklıkla mutsuz ama kaderlerine boyun eğmişlerdi. Elalem ne derdi. Başkası için yaşamak vardı.
Dinlediğimiz masallarda, izlediğimiz filmlerde ayrılık öyküsünü de ne izledik ne dinledik. Yani ayrılmayı da beceremedik. Kader dedik, kabullendik.

Mutlu olmayı da beceremedik, ilişkileri ne sürdürebildik ne de ayrılıkları kabullenebildik. Bu yüzdendir başlamaları hiç bitiremedik. Yeni masallar yazamadık, yeni filmler çekemedik. Ama hep şikayet ettik. Acıdan kaçalım derken, acılarda kaybolduk.

__________________