Sessizliğin Derinlikleri: Bir Kadının Portresi

Bir kadın vardı, adıyla değil, sessizliğiyle tanınırdı.
İnsanlar onu neşeli ve güler yüzlü biri olarak bilirdi, çünkü her zaman etrafına ışık saçardı.
Ama bir kişi dikkatle bakarsa, o gülüşün ardında gizlenen hüzünleri fark edebilirdi.

Didem Madak'ın dediği gibi "Kimse bilmez, içimde neler var," , o da kendi içindeki fırtınaları sessizce yaşardı.

O, bir denizdi; dışarıdan bakıldığında dalgalarının neşeli dansını görürsünüz,
ama gerçek derinlikleri sadece içine daldığınızda ortaya çıkar.
İnci gibi gizli inceliklerle doluydu, her sözcüğü ve her gülüşü,
içindeki sonsuz okyanusu yansıtırdı.

Geçmişin tozlu çekmecelerinde saklardı yaşadıklarını.
Zamanın yaraları, yaşadığı aşkların ve kayıpların izleri, sessizce onunla konuşurdu her gece.
Anılar, zamanla unutulsa da derinlerde hala canlıydı.
O, geçmişin treninde bir yolcuydu, gittiği her yerde hikayelerini ve deneyimlerini yanında taşıyarak ilerliyordu.
Her tebessümünde, her bakışında geçmişin yankıları vardı;
ama dış dünyaya hiçbir zaman bu ağırlığı yansıtmazdı.

Yansıtmasına da izin vermezlerdi.
Ne zaman görseler üzüntüsünü daha çok üzüntü yüklediler ona.
Değişmek zor değilken o böyle kalmayı ve hayatının hiç bir alanında yer vermedi kimseye.
Sadece kendi vardı.
Tek güvenebileceği kişiye dönüştü zamanla.

Duvarları yosun tutsa da artık kendine biçtiği mutluluk ile hoşnuttu.
Küçük dünyasını paylaşmak istemediği bu sakin limanda, sessizliğin ve kendi içine dönüşün huzurunu bulmuştu.

Yaşamın fırtınalarından sonra kendi limanını bulmuştu.
Artık duygularını denizin derinliklerine değil, yıldızlara anlatırdı.
Gece, onun için huzur dolu bir zaman dilimiydi.
Yıldızlarla konuşur, dileklerini gökyüzüne fısıldardı.

İnsanlar onu anlamasa da, o kendi iç dünyasında bir dünya kurmuştu.
Duvarları yosun tutsa da, o duvarlar ona bir kale gibi gelmişti.
Kendi içindeki hazineyi koruyor, sessizliğin kıymetini bilenlerle paylaşıyordu.
Çünkü artık onun için en değerli hazine, içindeki huzur ve özgürlüktü.

EBS
28.04.24