Ölüm Kurgusu

Her zamankinden farklı bir akşamüstü.
Kadın, karşısına aldı ölümü.
Bir pazarlık başlattı, tüm günahlarının üstüne.
Çay bardağına hapsolmuş şekersiz keder gibi döktü içini.

Duvarda eski bir saat...
Tik tak... Tik tak...
Ömür dediğin, biraz geç kalınmış bir randevu belki de.

"Ben vazgeçtim, gidiyorum." dedi kadın.
Sesi, rüzgârda sallanan öksüz bir dal gibi titrek.
Ölüm bıyık altından gülümsedi:
"Herkes düşünür de, kaç kişi cesaret eder?"

Kadın pencereye yaslandı.
Dışarıda sokak lambaları—
Bir yanıp bir sönen ihtimaller.
Bir sigara yaktı.
İnsanlar yanılıyordu.
Kendini öldürmek karanlık bir iş değil,
Oysa ne çok ışık yanar içinde insanın,
Son bir defa daha düşünürken.

Ölüm bir fiil gibi,
Düz bir cümlede kullanılması gereken,
Ama hep devrik kalan...

İkisi de sustular köşelerinde.
Biri çok yaşamış gibi,
Diğeri hiç ölmeyecek gibi.
Büyük bir sessizlik içinde..

Kadın sordu:
"Çok acıyor mu?"
Cevap verdi ölüm:
"Soruyorsan, hâlâ umudun var demektir."

Mutfağa geçti kadın.
Ekmek keser gibi
Dokundu bileklerine.
Ölüm sıcak aktı parmaklarından,
Hafif bir sızı, sonra hiçlik.

Gözleri kapanırken son kez konuştular.
"Zor muydu?" diye sordu ölüm.
Kadın gülümsedi.
"Yaşamak mı, kavuşmak mı?"

Ve sustu.
Şehir arkada küçüldü.
İnsanlar uyandı,
Gazeteler dağıtıldı,
Birisi sigarasını yaktı,
Bir diğeri treni kaçırdı.
Dünya dönmeye devam etti.

Eksikliği hiç fark edilmedi.

EBS
17.02