Kendimi Vurdum...

Uayandim her şeye rağmen
Ayna yine yüzüme bakmadı
İnce bir suskunluk indi perdeye
Vve ben -sırf ses olsun diye-
Bir kuşu ağlatmaya çalıştım

Yalnızlığımdan çıkardım hirkayi
Üstüme giydim.
Sokaklar kadr soguk ve boştu cepleri
Gece işten dönen bir kadın kadar yorgun.

Bir kadın kendini ne zaman vurur bilir misin?
Çiçeklerin bile çuürümesinden ses gelir de
Kendi payına sesizlik düşer ya hani,
Tam oraya sıkar kurşunu.

Artık kimseye anlatacak hikayem yoktu.
Kelimeleri tükenmişti yazdıklarımın .
Pembeleri solmustu umudumun.
Varlığım bile dertti kendime.
Kalabliklardan gelen sesler kufur gibi,
Degerdi bedenime.

Bir türkü yakar sigaramı.
"Kime anlatayım,duvar mi kaldi?"
Sormaya devam eder cevap bekler gibi,
"Benimle ölen biri var mı?"

Bu bir kaybediş değil.
Kendime verdiğim armağanım.
Kendimi vurdum -
Gecenin en demli saatinde.

Bir anlığına,bir goz kırpma anı kadar yıldızları giyindim.
Sonra karanlık usulca sokuldu koynuma,kapladı üstümü.
Sokaklar,insanlar devam etti yollarına.
Bir tek o şahit oldu tüm yaşadıklarıma.

Gitmeden son kez sarıldım o
-içimdeki kız çocuğuna.
Seslendim

"Kimi yaralar gözükmez,
_sesiz bir isyanın ardından
İnsan kendini ordan vurur.
Üzgünüm.
Kalmak için çok geç,
Vazgeçmek için erken."

EBS
08.06