Cahit Sıtkı Tarancı Sözleri

Çevrimdışı

aş otuz beş yolun yarısı.

Gönül tanrısına der ki, her mihnet kabulüm, yeter ki gün eksilmesin penceremden.

Bir ses bana: 'Gel! ' dese, ben o sesi işitsem, Kimsecikler duymadan bir kapı açıp gitsem...

Sevmek, devam eden en güzel huyum.

Neylersin ölüm herkesin başında. Uyudun uyanamadın olacak kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında? Bir namazlık saltanatın olacak, Taht misali o musalla taşında.

Bir kere Misafire çıkmış adın; İstesen de istemesen de gideceksin. Elimde Türkçe gibi güzel bir silahım var.

Neden sonra farkına varıyorsun etrafındaki korkunç ıssızlığın. Yar olsun, dost olsun, ne arıyorsun, adresi belli mi vefasızlığın

Olur biter geçer gider. Ama canımı yaka yaka yutkunduğum şeyler var. Olup bitmeyen, geçip gitmeyen.

Zaman zaman yine uykusuzluk çekiyorum ama… Çokta takılmıyorum artık bu uyku konusuna, uyuyunca geçmeyen şeylerin olduğunu anladığımdan bu yana…

Hayata beraber başladığımız, Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir; Gittikçe artıyor yalnızlığımız.

Bereket versin. Gökyüzünün tapusu yok, Herkes bakabilir. Bulutlara kimse el koyamaz. Hayal kurma hürriyeti var.

Memleket isterim ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun; kış günü herkesin evi barkı olsun.

Alemde gündüz gönlüme işkencedir; bence bayram ufukta gün bitincedir.

Dinsin artık bu kalp ağrısı.

Neden böyle düşman görünürsünüz, Yıllar yılı dost bildiğim aynalar...

Alemde gündüz gönlüme işkencedir; Bence bayram ufukta gün bitincedir.

Desem ki sen benim için, Hava kadar lazım, Ekmek kadar mübarek, Su gibi aziz bir şeysin; Nimettensin, nimettensin!

Günün kıymetini, kadrini bil. Balını almadan salma arıyı. Yalnızlığımızla çoğalıp, kalabalıklığımızla eksiliyoruz ve öylesine kalabalık ki yalnızlığımız ne yana dönsek kendimize çarpıyoruz.

Sesin öyle güzel ki, duymak isterdim öldükten sonra bile.

Bir kardeş teselli verir bana aynalar. Aynalar da olmasa işim ne yeryüzünde.

Bilmek yanmakmış büsbütün.

Ve birdenbire yürekler, aynı acıyla yanıp, hepsinin gözleri yaşaracak. Öldüğümü hatırlayacak.

Acısı acımdan derin. Tutsam ellerinden, üşür ellerin!

Desem ki, inan bana sevgilim inan, evimde şenliksin, bahçemde bahar ve soframda en eski şarap.

Ne belli yerim var, ne de sevdiğim biri sürünüp gidiyorum.

Su insanı boğar, ateş yakarmış! Her doğan günün bir dert olduğunu, İnsan bu yaşa gelince anlarmış.

Evet hatırladım küçük basit şeyler yetiyor kederlenmeye ya da mutluluğa?

Aşık dediğin Mecnun misali kör.

İstemem o dehşet gün gelip çatsın. Bana kimseler anam kadar yansın.

Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede, hatırla ki mahşer günüdür. Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.

__________________
Kahrolsun psikolojisi düzgün insanlar!
Yaşasın tam bağımsız ruh hastası BEŞİKTAŞ'lılar!