Haber Geldi

Haber Geldi

Haber Geldi

“Onlardan haber geldi.
Oradan
onlardan.”
Gömlekleri kirliymiş ama kaşları çatık değilmiş. Oysa Nazım öyle demiyordu şiirinde… Tertemiz, güleç, sadece üzerinden biraz zaman geçmiş yüzleri, bedenleri ve ruhları olacağını söylüyordu haberini aldıklarımızın.

Tam iki sene önce bugün, hiç beklemediğim bir haberin bana hissettirdikleri ile ilgili bir yazı yazmış, başlığını “Haysiyet Meselesi” yapmışım. Bu gece de aynı kişiyle ilgili benzer bir haberin hissettirdikleri ile yazıyor olmam umarım bir arpa boyu yol alamadığımı gösteren bir durum değil tevafuktur. Yol almışım çünkü… O yazıyı, içimi dökmek için ama olurda bir gün okursa, içimdekiler onun da canını yaksın diye yazmışım, besbelli. Bu yazıyı ise kendim için, kendime şefkat gösterebilmek için yazıyorum.
Yeşilçam’ın aşk filmlerini, Disney’in prenses hikayeleri ile harmanlayan bir jenerasyondan olunca insan, gerçekten çok uzak beklentilere ve şiirlere inanan bir yapıya sahip oluveriyor. Yani bende öyle olmuş en azından. Fakat hayal kırıklığı yaşayınca güzel hikayelere de şiirlere de tamah etmemeye başlamışım.
Sanki senaristin, yazarın, şairin suçuymuş gibi…
Sonra, bugün olmuş…

Aradan yıllar ve insanlar geçmesine rağmen, gelen haberiyle burnumun direği sızlayıverdi. Haline üzülüyorum, geleceğine üzülüyorum, ahiretine üzülüyorum. Düşününce benim kaşlarım çatık çatık oluyor. Fakat bu defa yüzleşmek ya da “böyle yaşama” demek gelmiyor içimden. Gelse yapardım ben zaten… Aşk ya da sevgi değil bunun adı. Bir isim vermem şart ise bu hissiyata, merhamet veya vefa olarak adlandırırım. İçimdeki öfkenin, kırgınlığın üstesinden sonunda gerçekten gelebilmişim derim.

Bolahenk, merhametimi, iyi niyetimi, insan tarafımı, kadın ruhumu yok etmeye çalıştığımı sanarken, aslında sadece karantinaya almış ve nadasa bırakmışım. Öfkelenmeden, can yakmak istemeden, dahil olmadan, veryansın etmeden ve yargılamadan yeniden birine üzülebilecek kadar iyileşmişim. Şimdi zampara şairlerin mısralarında ister sonsuz aşk anlatılsın, ister sitem. Gerçek olan, beni “güzel” yapan duyguları yeniden hissedebilmem.

D.T.