Dur, düşün, davran

Dur, düşün, davran

Ne için bunca çaba? Onca emek, onca zaman ve para kaybı. Düzenli bir gelire sahip olup ve hatta statü kazandırabilecek bir iş için mi?

Karnını doyur, sev-sevil-seviş. Çoluk çocuğa karış.

Ama bunları yapana kadar her gün bazı mutlulukları ertele.

Çocukluk çağında büyüyünce, lise çağında üniversiteye gidince, üniversite çağında mezun olup iş sahibi olunca,

İş sahibi olunca hele şu çoluk çocuk kendini kurtarsın öyle derken.. bir bakmışsın yaş 5li rakamlarda.

Artık önünde pek bir hedef kalmıyor.
Sonra neresinden tutarsan oradan keyif almak istiyorsun. Bunu bazen sosyal medyada bazen reelde yapıyorsun.

İşte bundan mütevellit biz 'dayilar' dediğimiz insanları görürüz.
Evet çoğu sapkın, ısrarcı ve rahatsız edicidir.

Çoğu dolandırıcılık ve bir çeşit zorbalığa maruz kalır.
Son tren kalkmaktadır ve onlar ona yetişmek isterken yani yaşamak isterken yaşayamadıklarını gülünç duruma düşerler.

Bu nedenle hayli hazin bulurum.
O 40'ından sonra azanlar denilenlerin hikâyelerini.

Tek taraflı bakıp dalga geçmek mümkün.
Ama altlarında yatan hikâyeleri var çoğunun.

Ha hepsi mi dünya görmemiş?
Sanmam. Ama görmeyenleri çoğunlukta.

Evinde kadın figürü yok. Kadın kendini özel alana hapsetmiş
Evine adamış. Yemek yap, çocuklara bak derken erkek için bile anne figürü olmuş.
Sayısız kez aldatılmış ama benden uzak gitsin kediyi çitsin der hale gelmiş.

Tersi durumda, kadın evinde ilgi görmüyor ve kamusal alanda kalmış olan adam onu görmüyorsa 4 çocuğuna rağmen o yaşanmamışlıkları için gidebiliyor evden..
Id, ego ve süperego mekanizması vardır.

Sözgelimi, bir dilim pasta duruyor masa üzerinde.
Id: ne kadar lezzetli görünüyor. Hemen yemeliyim onu diyor.
Süperego: ayıp denen bir şey kardeşim. O başkasının hakkı diyor.

Ego: durun bakalım, hepsini yeme.
Birazını ye kalanı asıl sahibine kalsın der.


İşte asıl sorunumuz bu bizim.
Ya süper egomuza aşırı uyup erteleye erteleye içimizde ukte kalanlarla hayata gözlerimizi yumuyoruz.

Ya da idi doyurmak derdine düşüp kendimizi de çevremizdeki insanları de rezil ediyoruz.

Bu mekanizmamizda egomuzu geliştirmemiz gerekiyor.

İdeal benlik- mevcut benlik durumundan kendim çok muzdaribim.

Süper egom mevcut benliğime ideale ulaşmam için baskı yapar. Bir süre ahlak bekçisi kesilir ve ona uyarım.
Sonra idimi öyle bir doyurmaya başlarım ki.
Süper egom devreye girince vicdan azabından kahrolurum.


Bunları anlatıyorum ama ben de hala beceremedim egomla davranışlarımı dengelemeyi.


Öfke kontrolü konusunda 3d kavramı vardır.
Dur, düşün, davran.

Bunu hayatın her alanında uygulamak gerekir.

Belki bu sayede egomuz doğru çalışmaya başlar.


#777