My Life

Yaradır Yâr..

Güneşim battı günün sonu karadır
Batan güneşin hüznü banadır
Nefesin yoksa yüreğim dardadır
Sensiz geçen hergün yaradır yâr..

Çiçeğe tomurcuk açtıran bahar sanadır
Baharı gelmeyen kara kış banadır
Ellerini tutamadığım her an acıdır
Uzakları uzak eden hasret yaradır yâr..

Kalemden dökülen yürek acısıdır
Sensizliğe akan mürekkep sızıdır
Yitip giden umutlar içimi kanatır
Suya düşen hayaller yaradır yâr..

Ölmek düştü payımıza!

Iskaladığımız hayatın yayı olduk
Gerilmek düştü payımıza
Yıkılan hayallerin enkazı olduk
Altında kalmak düştü payımıza

Çiçek açmayan ağacın dalı olduk
Kırılmak düştü payımıza
Bir kuş bile konmadı
Kurumak düştü payımıza

Süslü kelimelerin kurdalesi olduk
Bükülmek düştü payımıza
Dokunmadan açamadılar
Kesilmek düştü payımıza

Sever diye koşar olduk
Sendelemek düştü payımıza
Yaklaştıkça uzaklaştı
Gitmek düştü payımıza

Sevmek yetmedi susar olduk
Lal olmak düştü payımıza
Yaşama sevincimize kilit vurduk
Ölmek düştü payımıza...

Otuzbeş yaşım..

Sessizlik oldu birden...

Hüznün rüzgarı kokusuyla geldi yapıştı tenime.Yada ben istedim sessizliği..

Kara bulutların kasveti çökmüşken şehre,Uludağ'ın eteklerinin dansını izliyordu gözlerim,otuz beş yaşımın son perdesinde..

Aklımdan geçen tek cümle şuydu;keşke orada olsam,orada ölsem otuz beş yaşın gölgesinde..

Konuştuklarımı duymayan insanlar yordu beni belkide.Orada olabilsem,sussam,sessiz kalsam duyardı sessizlik beni kimbilir.

Yan cepleri yırtık,yamalı ceketimin cebinden çıkarttığım,çocukluğumdan kalma mızıkamı üflemek istiyorum kuşlara,ağaçlara.
Ayrılıp giderken bedenimden otuz beş yaşım..

Hüznün,bülbülün ve sessizliğin bana eşlik ettiği bu devasal orkestrayla duyurmak istiyorum duyuramadıklarımı...

Alıp götürürken ömrümü ılık rüzgar hüznün kokusuyla,belkide son konseridir otuz beş yaşımın..

Ve film gibi oyunu bitirdim Ah ah çocukken de ne oynardım