Bir dizi iz..

Çevrimdışı

Eskiden hayalleri revize etmek var mıydı?
Hayır ben daha evvel vazgeçtim. Sonra yeniden hayal kurdum. Ama bu kez revize ettim.

Fazla gücüm kalmadı. Maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisinde fiziksel ve güvenlik kısmı tamam.


Sevgi/ ait olma, Saygı, Kendini gerçekleştirme. İşte bunlar eksik.

Bu sıkışmışlık yoruyor beni.

 

Çevrimdışı

Bu alıntıyı, ruh halimi çok iyi açıklıyor diye buraya eklemekten hiç bıkmayacağım sanırım.



"Ayrılık değil, özlemek hiç değil; en büyük acı, bu giderek büyüyen boşlukmuş... En büyük dert kimi özlediğini, kimi sevdiğini bilememekmiş... En büyük kayboluş sevip sevip sonunda kimi sevdiğini bilememekmiş... İçimde bir ses durmadan, dünyanın sonu geldi, diyor. Dünyanın sonu bu halime öyle çok uyuyor ki, hiç üzülmeden, hiç korkmadan kabulleniyorum onu. Öylesine bencilim ki, dünyanın sonunu kendim gibi çok seviyorum."

-Cezmi Ersöz

 

Çevrimdışı

Bugün halamlar vefat edeli tam 40 gün oldu. Bizimkiler Mevlüt için gittiler.
Sadece kız kardeşim ve ben evdeyiz.

Evde vakit güzel geçiyor. Evde hunharca yiyip sonra depresyona girdik bir miktar.

Dışarda deli gibi yağmur yağıyor.
Ahs izliyorduk ama net dondu diye yarıda kaldı.


Gökyüzü kırmızı yine. Deprem olmasından korkuyorum.

 

Çevrimdışı

Çok çok üşüyorum şu an, ama konteynerda sigortanın attığı geceki kadar değil. O gece, donarak ölür diye korkup kız kardeşime sarılıp durmuştum.

Deprem olduğunda da küçük kardeşimin üstüne bir şey düşer diye üzerine siper etmiştim gövdemi.

Şu an uzun zaman sonra ilk kez bedenini korumak zorunda olduğum sadece kendi bedenim.
Kalkıp üzerimi daha sıkı giydim. Fonda rahatlatıcı şarkılar. Üşüyorum diye mi uyandım, yoksa ruhumun üşümesi uykuma baskın mı geldi?

Bunu bilmiyorum işte. Bilmediğim şeyler listesine bilmem kaçıncı madde.
You dizisindeki Joe Goldberg gibi kıçımın her sıkıştığı durumdan yırtmam gerek acilen hemen olmaya başlaması gerek hatta. Ayrıca beni birinin beni sonunda ölüm bile bulsa hayatımdaki her haltı düzeltecek, yapay cennetimi kuracak şekilde beni Joe gibi sevmesine de ihtiyacım var. Fakat, rüzgar ekiyorum
ve sonucunda fırtına değil ancak yel biçiyorum.


Tarot falım toprak grubu kot kafalının defterini kapatıyor ve su grubu birinin olacağını söylüyor.
İçimdeki hisler de aynı şeyi söylüyor da, her neyse kendi iç seslerimi ilk dinlemeyişim değil.

Neyse yatıyorum ben tekrar.

 

Çevrimdışı

Bugün 2 battaniyem var. Ama başım ağrıyor.

Genelde kayıttan ders izlediğim gün oluyor.

Nisan'da okullar açılırsa çok iyi olacak.

Ailem artık güvende. Ben de orada bir şekilde güvene alırım kendimi.


Şimdilik bu kadar, uğrarım yine

 

Çevrimdışı

Kanımın bulaştığı ilk jiletle kes pastanı,
Yastığa bulaşan gözyaşlarımla yıkansın ölün,
Kendimi asmaya çalıştığım iple sallansın çocukların,
Beni gömdüğün toprakla oynasınlar,
İçimdeki yangın olsun yuvanı yıkan,
Beni ağlatan sokaklar olsun sonun,
Ben aylarca nefessiz kaldım
Tanrıdan dilerim yoluna güller sersin
Sen kokladığın an nefessiz kal...

-alıntı ama ihtiyaca binaen karşıma bir videoda çıktığı için eklemek istedim.-

 

Çevrimdışı

Acı hiç geçmiyor. Sadece bazen "yaşıyormuş" gibi yapıyorsun.
Saatler deprem olduğu andan beri durdu benim için
Bir lokma ekmek yediğim, sıcakta uyuduğum ve tertemiz olduğum için utandım bazen.

Sonlu hayatı, sanki sonsuzmuş ve sanki her şey bize altın tepsiyle sunulmuş gibi gamsız ve krallar gibi yaşıyoruz.
Bilmeden etmeden kimbilir kimlerin hakkını yiyoruz
Hakeza, bizlerin de hakkını yiyorlar.

Ama bir güzel türküde diyor ya, "Kısa çöp uzun çöpten, hakkını alır elbette.."

Meğer ben eskiden ne küçük şeyleri dert edinirmişim.
İnsan kanından canından insanları toprağa verince gerçek acı ile tanışıyor.

İçimde türlü pişmanlıklar var. Bir sürü keşkeler.
Şimdi deprem sonrası normal zamanda kalbimi kıran ne kadar insan varsa geldiler, yazdılar. Kalbimi çoktan enkaza çevirmiş olanlar bir enkaz altında kalıp ölmemden korktular.

Benim, ölseydim kırgın bir kalple gideceğim bazı insanlar var.
İçimde bazı ukteler var benim.
Geçmedi ve geçmez de.

Hiçbirşey teskin etmiyor beni. Neye inansam, ne yöne dönsem yüzümü sanki yalnız bir ruhum ben hep bu dünyada.

Eskiden de mutlu değildim.
Şimdi mutlu olma umudum bile yok.

 

Çevrimdışı

İnsanlara kalbim zor ısınır ama kolayca da soğur.

Bu çok yorucu. Bir yanlış bendeki tüm doğrularını götürebilir..

Nefret ediyorum hayatımdaki bu durumlardan.

 

Çevrimdışı

Birini unutmak istiyorsan bunu sindire sindire yap.

Çünkü aklın zamansız öldürdükleri, yürekte amansız dirilir demişler!

 

Çevrimdışı

Hadi gel sana bir iç dökeyim!

Yalnız öleceğim sevgili günlük. Öyle hayal ettiğim gibi eşime sarılarak ölemeyeceğim.

Çünkü kısır bir döngü. Benim istediğim beni istemez, beni isteyeni de ben istemedim.

Ama bu sevilmeye ihtiyaç duymadığım anlamına gelmiyor.

Ne komik ama. Sevecek sandığım kişiler birer birer fos çıkıyor.


Pollyannacı olamıyorum bu konuda.


Yalnızlığın tanrıçası oluverdim.