İnsanlar İkiye Ayrılır : Sonra Çok Özlerler..

Yerini doldurmaya çalışmaktansa boşluğunu hissetmek daha iyi.

Fotoğraf çektirmek için yan yana getirilmiş iki nesne değiliz biz
Güvercin curnatasında yan yana akan iki güverciniz
Mesafeler birleştirdi bizi bir de sözler
Razı olma hiçbir sessizliğe
Biliyorsun seni seviyorum
Pencereden bakmayı
Öğreteceğim sana
Sesin
Balkona asılı çamaşırmışcasına
Havalansın, havalansın dursun
Sokakta değil balkonda;
Dışarı çıktığın zaman
Romanını yastığının altına sakla;
Şiirini mutfağa koy
Boş bir deterjan kutusu vardır nasıl olsa,
Öykünü yanına alabilirsin elbet
Müziğini de, resmini de

Niçin güvenemiyorsun bana?

Cemal Süreya.

Sevgilim, sana söyleyecek onca söz yerine gülüşünü koydum gözümün önüne. Geçmişimi aydınlatan, yüzümü tamamlayan gülüşünü..
Beni büyüten, ısıtan, koruyan gülüşünü..
Gözlerini sonra..
Rengarenk ışıklarıyla gözlerini..
Yol gösteren, soru soran, ne zaman düşecek olsam elimden tutan gözlerini..
Ayağa kaldıran, cesaret veren gözlerini..
Ömrüm seni seyrederek geçsin istedim. Gözlerine bakarak yaşlanmak, gülüşünle neşelenmek istedim.
Bir ömürlüktü aşkımız. Bak da hatırla!
Kalbimi açtım ben sana.
Hep senin yanında, senin sıcaklığınla geçsin ömrüm.
Dilimden hiç düşmeyen iki hece oldun..
Gecelerce uyur uyanık hep seni sayıkladım. Her yerde sesini duydum.
Kokunu alıp gelirdi bir rüzgar, sarhoş olurdum.
Bir dalga kıyıya vurdu mu seni bırakacak diye beklerdim.
Gökyüzüne bakar, yıldıza ismini verirdim.
Dağım, denizim, ağacım, suyum, yağmurumdun sen.
Yaşamak deyince aklıma ne gelirse içinde hep sen vardın. Bu dünyada olmak seninle olmaktı.
Bir gençlik hevesiyle sevmedim ben seni. Bir ömre yetecek kadar heyecanla, tutkuyla, aşkla sevdim. Sen yoksan, ben de yokum.. Biz yoksak, hiçbir şey yok. Hadi gel sevgilim.. Bana gel. Yeniden başlayalım.

Böyle ayrı ayrı.. Böyle yarım kalmayalım.

-Gözlerini kapat.
-Kapattım.
-Ne görüyorsun?
-Seni.
-Nasl yani?
-Ben seni göz kapaklarımda saklıyorum. Kimse görmesin diye. Sadece benim ol diye..

Birbirimize sarıldık vedalaşırken. Hala anlam veremiyordum. Ben bile inandıramamıştım kendimi biteceğine. O anlamlı bakışlarını yüzümde gezdirdi. Gözlerimde, kızarmış çilli yanağımda, dudaklarımda.. Kafasını boynuma gömüp derin bir iç çekti. Ya da kokumu en içine kadar çekti. Bilemiyorum. Çok geçmeden “En çok da aklımda olduğunda burnuma bu güzel kokunun gelmesini özleyeceğim..” dedi. Bir şey demedim. Diyemedim. Gülümsedim. Yanağımdan öptü. Sakalları battı. “Ben yokken sakın göbek yapıyim deme ha!” dedim. Gülüştük. “Aksine, senin yemeklerinden mahrum kalacağım. Desene çöp gibi dolaşcam diye.” dedi. O güldü, ben gülemedim. Bu düşünce aklımı tırmalıyordu. Ona başkasının yemek yapması, günaydın aşkımlı mesajlar atması… Benimle kurduğu hayalleri başka bir kızla gerçekleştirmesi. Bu düşünceler beni çılgına çevirdi. Sadece “Gitmesen?” diyebildim. “Hem sana fırında makarna yaparım.” Gülümsedi. Gülümsemesinden kalbini okudum. Gitmek zorundaydı. Zorlamadım… “Benden önce evlenmek yok, anlaştık mı?” dedim. Kafa salladı, dudağıma bir öpücük kondurup gitti. Elbette benden önce evlenecekti. Bense hâlâ onu özleyecektim. Ne de olsa veda ederken dudağa kondurulan bir öpücüğün, evlenene kadar hatrı var…

Mutsuzluktan tıkanacak gibi oldum.

Hiçbiri benden özür dilemedi; biri bile. Ne öyle duygusuzca içime girdikleri için, ne bütün o sancıları çekmeme ve bundan utanç duymama neden oldukları için, ne de benimle alay edercesine bu kadar uzun bir süre ve bu kadar aptalca yalanlar söyledikleri için. Bu yaptıkları için onları bağışlamamı hiçbir zaman istemediler benden; ben de onları hiçbir zaman bağışlamadım.

Kasım demek;

Soğuk günler demektir,

Okula karanlıkta gitmek demektir,

Saat 22’de uykunun gelmesi demektir,

Sınav demektir, stres demektir,

Okul demektir.

Ama aşk demek değildir, uydurmayın.

Hayat sana ekşi limonlar sunuyorsa; ona limonların zaten ekşi olduğunu ve anlatım bozukluğu yaptığını söyle.