Ahmed Arif Sözleri

Çevrimdışı

Hani milattan önce, sonra diye bir deyim var ya! Kızmasan, küfretmesen, “Leyla’dan önce”, “Leyla’dan sonra”, diye başlatıcam takvimimi.

Birden kurşun yemiş gibi susar, Gözbebeklerime karşı, Susar da Açılıp yol verir şehir. Sade radyolarda bir gamlı hava, Elaziz uzun çarşı, Firarda gözüm yok, Namussuzum yok. Yok pişmanlık bir halim. Yaslanıp, Bir cigara yakmak isterim. Dumanı cevahir değer. Mağlup mu desem mahcup mu? Ama ikisi de değil. Ben garip sen güzel. Dünya umutlu. Öyle bir tuhafım bu akşamüstü Sevgilim. Canavar götürür gibi, İki yanım iki süngü!

Gene uykusuz, mutsuz, tedirginim. Sana yazmak, yazmak, yazmak istiyorum… Seni bütün şafaklarda, evrenlerin o ıssız ihanet saatinde öperim. Ve sen geçersin içimden. Bitmek bilmezsin.

Derkenar: Sana kırgın, sana dargın, alınmış da değilim. Bütün kahrım kendime. Sakın üzülme. Yalvarırım üzülme.

Açar, kan kırmızı yediverenler. Ve kar yağar bir yandan, savrulur Karacadağ, savrulur zozan… Bak, bıyığım buz tuttu, Üşüyorum da. Zemheri de uzadıkça uzadı, seni, baharmışın gibi düşünüyorum, seni, Diyarbekir gibi, nelere, nelere baskın gelmez ki, seni düşünmenin tadı…

Hakikatli dostun muydu, can koyduğun ustan mıydı, bir uyumaz hasmın mıydı, oooof de bunlar olsun muydu? De be aslan karam, de yiğit karam, hangi kahpenin hançeri, saklı hançeri, yaranda?

Gene de yıkamadılar, sökemediler. Ve bozguna uğradılar sonunda, karşısında çırılçıplak yüreğin…

Yalnız değiliz. “Tütünü” bilir misin? Kız saçı demiş zeybekler, Su içmez her damardan. Yerini kolay beğenmez, Üşür, Naz eder, Darılır, İki yaprak arasında kıyılmış, Bir parçası var kalbimin. İncecik, ak kâğıtlara sarılır, dar vakit yanar da verir kendini, “Dostun susan dudağına…”

Umutsuzluğa düşmek bir devrimciye yasaktır. Cellât elinde işkencede ölüme bir soluk kalmışken bile… Yalnız yasak değil ayıptır da… Çünkü devrimcinin kendisi, insanlığın yarını ve umududur. Bu bir kural, bir ilkedir… Bu, namussuzluğun, alçaklığın egemen olmadığı, soylu, güzel ve onurlu bir dünya, bu temel ilke üzerinde kurulur.

Art arda kaç zemheri, Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu. Dışarıda gürül gürül akan bir dünya… Bir ben uyumadım. Kaç leylim bir bahar.

__________________
Kahrolsun psikolojisi düzgün insanlar!
Yaşasın tam bağımsız ruh hastası BEŞİKTAŞ'lılar!

 

Çevrimdışı

Utanırım, utanırım fıkaralıktan, ele, güne karşı çıplak… Üşür fidelerim, harmanım kesat. Kardeşliğin, çalışmanın, beraberliğin, atom güllerinin katmer açtığı, şairlerin, bilginlerin dünyalarında. Kalmışım bir başıma, bir başıma ve uzak. Biliyor musun?

Beni sevmediğini söylemek ne diye üzer seni? Bu da bir gerçek. Sevgiyi yaratmak gerek. Bunda da bazen tek yönlü uğraşma, verme, ölümü göze alma sonuç vermiyor. İster istemez işi bir talih meselesi olarak ben çoktan kabullendim. Üzme, zorlama kendini. Beni hiç sevmedin.

Geçende bir mezar gördüm. Yekpare bir mezar kapağı. Küçücük! Belli ki altında bir çocuk yatıyor. Nasıl, bilsen, gidip kucaklamak, öpmek geldi içimden. Oturdum, okşadım, sevdim taşı.

Kimse bunu yapan, büyük bir hayat yaşamış bence. Kıskandım onu. Edison’u, Bedrettin’i, Spartaküs’ü kıskandığım gibi kıskandım. Yüzde yüz yaşamak dediğim bu, canım… Tabii kıskandığım onların ne eserleri ne de kendileri! Klasik deyimle ruhlarını kıskanıyorum. Yaşamaya haysiyetli bir anlam kazandıran çabalarını…

Seninim. Yoksa hiçbir şey olmak istemiyorum. Birçoklarının almak için neleri varsa verip de gene olamayacakları bir şey olabilirim oysa. Ama seninim. Ve sen itmez, terslemezsen bu bana yeter. Sarıl bana. Seni beraberimde götürüyorum zindana. Artık üşümüyor, korkmuyorum. Öperim canım.

Hep aklımda ve hülyamdasın. Yalnızlığımı bir dolduruyorsun ki sana mı, seni yaratana mı teşekkür edeyim bilemiyorum.

Başım gözüm üstünesin, suskum, avazım üstüne… Ardından başka silah, yazgından başka günah, daha yazmamış, Hiçbir gizli dosyada, hiçbir açık kitapta.

Gelgeldim, Beter bize kısmetmiş. Ölüm, böyle altı okka koymaz adama, Susmak ve beklemek, müthiş, Genciz, namlu gibi, Ve çatal yürek, Barışa, bayrama hasret, Uykulara, derin, kaygısız, rahat, Otuz iki dişimizle gülmeğe, Doyasıya sevişmeğe, yemeğe… Kaç yol, ağlamaklı olmuşum geceleri, Asıl, bizim aramızda güzeldir hasret, Ve asıl biz biliriz kederi.

Akşam erken iner mahpushaneye, ejderha olsan kâr etmez, ne kavgada ustalığın, ne de çatal yürek civan oluşun, kâr etmez inceden içine dolan, alıp götüren hasrete…

Ve ben şairim. Namus işçisiyim yani. Yürek işçisi.

__________________
Kahrolsun psikolojisi düzgün insanlar!
Yaşasın tam bağımsız ruh hastası BEŞİKTAŞ'lılar!

 

Çevrimdışı

Üşürsen soğukları, hastaysan mikropları bana ilet…

Galiba mezarımıza sadece haysiyeti götüreceğiz…

Nasıl da almış aklımı, sürmüş, filiz vermiş içimde sevdan…

Rüya! Ne güzel. Hem de kalemden akan sızı kadar gerçek.

Susmak ve beklemek, müthiş…

Özledim diyebiliyorum ya, yeter bana. Evet, özledim seni.

Sana doymak, korkunç ahmaklık olur.

Sana yakın, sana lâyık ve hele hele Senin olabilmeyi düşünmek, Bile cesarettir. Yürek ister.

Biz birbirimize o kadar alışmamıştık ki.

İki müthiş hasret, iki parça can… Ve canımda o ölüm namussuzu.

__________________
Kahrolsun psikolojisi düzgün insanlar!
Yaşasın tam bağımsız ruh hastası BEŞİKTAŞ'lılar!

 

Çevrimdışı

Bin yıl, bahar içre ömrünü sürsün, seni doğuran ana.

Tamamla beni. Şiirimde olsun tamamla.

Ne güzel şey, Senden gayrisini takmamak, tanımamak.

Hep yaz diyorum ama hiç yazmıyorsun.

Seni Tanrı gibi değil, Tanrı kavramını Leyla gibi seviyorum.

Sevdiğim… Çaresizliğimden gayri, Hiçbir kabahatim yok benim…

Ve asıl seni görmemeyi düşünmek insanı deli ediyor.

Her ne hâl ise, seni düşünmek iyi geliyor bana.

Ya sen olmasaydın! Büsbütün iğrenç bulacaktım evreni. Saçmalamıyorum ya?

Giden gitmiş, hüznü ayaklandırmak boşuna.

Ne yalan söyleyeyim, üzgünüm, bir yanım kopmuş kanamış gibi. Bunu ancak sen anlarsın.

Bir bilsen kimlere tasa, kedersin…

__________________
Kahrolsun psikolojisi düzgün insanlar!
Yaşasın tam bağımsız ruh hastası BEŞİKTAŞ'lılar!

 

Çevrimdışı

Başın, dişin ağrımasın, için bir garip burkulmasın da, nerede olursan ol! Yeter ki yaşa.

Sızlar bir yerlerim, Adsız ve kayıp. Sızlar; Usul usul, Dargın…

Şu insanoğlu çok bok yaratık be!

Bu zindan, bu kırgın, bu can pazarı. Macera değil. Yaşamak, sade yaşamak.

Ömrümüz çelimsiz, kısa. Çabamız korkunç ama.

Dünyanın bütün şehirleri onların olsun, tek sana yakın olayım.

Akşam – akşam, kara sevdam ağırır.

Senden kıyamete dek sürecek bir öpücük alayım, dur. Dayanır mısın?

Sana da güven ve sevgim, gerçekten matematiğin değil, şiirin diliyle sonsuz.

Kaç gün, kaç saat sürer mutluluğum, gözaydınım bilmem. Bildiğim, ötesi uçurum.

Kendi kendinle yetinmek, dünyanın öbür adıdır.

Kimselere bir şey demek için değil, kendi susuzluğumuz, yangınlığımız için yazıyoruz.

__________________
Kahrolsun psikolojisi düzgün insanlar!
Yaşasın tam bağımsız ruh hastası BEŞİKTAŞ'lılar!