"Anne Ben Büyüdüm !"

"Anne Ben Büyüdüm !"

Hep mükemmel olmak beklenir. Kusursuz. Kendi başına bir ordu!



Kişinin küçüklüğünden itibaren sırasıyla önce anne ve babası, arkadaşları, eşi hep bir yerlere sokar, önceden belirlenmiş değer yargılarıyla onu check eder ve "genelde" olumsuz yönlerini suratına vurur.

Örneğin 364 gün okula gider, 1 gün gitmez anne-babası,

364 gün her davete icabet eder, 1 gün katılmaz arkadaşları,

364 gün hep eve ekmek ile gelir, 1 gün gelmez eşi,

yargılar da yargılar.



Bu işin sonu nereye varır? Hatta sonu var mıdır?

Maalesef.

Kendi iç dünyasını tanıyamamıştır. Kendisiyle konuşurken deli, düşünürken durgun, ölçütlerini uygularken narsist demişlerdir bir kere.

Böyle bir durumda kalmış bir kişi, ne tür bir ihtiyaç hisseder?

Onaylanma ihtiyacı.

Yıllarca birilerine onaylattı kendini. Sadece yaptığı işle de değil her hareketinde, en ufak mimiklerinde bile "onay mührünü sırtında hissetti".



Kişi kendi değer yargılarını oluşturmalı. Eksiklerini ve yeteneklerini keşfetmeli.

Yetenekli olduğu herhangi bir işi yaparken övmeli kendini insan. Bir nevi bir çocuk gibi yanaklarını sıkmalı.

Eksik yanlarının da üstüne gitmeli ancak yapamazsa "Annem yapamazsın demişti/Arkadaşım olmaz demişti/Eşim hayır demişti" diyerek "bad faith" aşılanmamalı.



Baştan başlanılmalı. Öyle bir baştan ki sonu değiştiren...