Stoa Metafiziği

Stoacılara göre evren, biri etkin diğeri edilgin olan iki ilkeden meydana gelmektedir. Edilgin olan madde, etkin olan da akıl veya Tanrı'dır. Evrenin doğal güzellikleri bir Tanrı'nın varlığına işaret eder.

Stoacıların panteist oldukları ileri sürülmüştür. Onlar Evren’in ya da doğanın Tanrı ile aynı olduğu görüşünü paylaşırlar. Bundan dolayı evren bütün parçaları birbirine organik bağlarla bağlı olan canlı bir organizma gibidir. İnsan, doğaya uymazsa kötülük etmiş olur ve bu da doğanın dengesini bozar.



Stoacılar içinde özellikle Epictetos ölüm üzerine çok düşünmüştür. O, ölümü bir yok oluş olarak görmemiş, kendi zihnindeki Tanrı'ya kavuşmak olarak değerlendirmiş ve ölümden korkulmaması gerektiğini belirtmiştir. Epictetos'un hiç evlenmemiş, çocuk sahibi olmamış, içinde sadece eski bir yatak bulunan ve kapısı olmayan virane bir çardakta yaşamını sürdürdüğü söylenir.[6] Bütün Stoa filozofları mutluluğa ulaşmanın yollarından biri olarak ölüm korkusunu yenmek için fikirler üretmişlerdir.

Stoacılar, mekanistik doğa görüşünden uzak dururlar. Stoacı filozoflar Tanrı'yı maddeye ve manaya şekil veren usta bir tasarımcı olarak görürler. Tanrı'nın evreni amaçlı bir şekilde en uygun halde tasarladığını düşünürler. Tanrı ve evren tektir ve evrendeki bütün maddi manevi parçalar birbirine sıkı sıkıya bağlıdır. Stoacıların bu düşüncesi felsefe tarihinde kötülük problemini tartışmaya açmıştır.[2]

Onlara göre doğada her şey bir amaç doğrultusunda en uygun biçimde bulunur. İnsanoğlu doğanın bu uygunluğunu bozmamalıdır. Yani doğa ilkelerine uygun yaşamalıdır. Eğer bunu yapmazsa kötülük yapmış olur. Bu kötülüğün de elbette Tanrı tarafından hesabı sorulacaktır.

Kaynak:Evrim Ağacı