Stoa Etiği

Stoacılar, evrenin bir amaca göre tasarlanmış dengeli bir sistem olduğunu savundular. Evreni tek bir canlı organizma gibi düşündüler. İnsan doğaya uygun davrandığı müddetçe ruhunu huzura kavuşturabilir. İnsan için en önemli erdem bilgeliktir.[2]

Zenon'dan sonra Stoacılar, apatheia'nın, yani duyumsamazlığın ("apati") peşine düştüler. Onlara göre, ideal olan duygusuz, vurdumduymaz ve incinmez olmaktı. Bunu bir metaforla şöyle açıklamaktaydılar:[7]

İnsan arabaya bağlanmış bir köpektir; eğer akıllıysa, onunla birlikte koşar.
Doğayı bir arabaya, insanı da bu arabaya bağlanmış bir köpeğe benzeterek, doğa ve insan arasındaki ilişkiyi açıklamaya çalışmışlardır. Onlara göre insan doğaya uyum gösterdiği sürece mutlu olmaması için hiçbir sebep yoktur.

Apati, Stoacı filozofların ulaşmak istedikleri veya olmak istedikleri ruh halidir. Sanki bir duygusuzluk durumu gibi anlaşılmış olsa da aslında böyle değildir. Apati, insanın duyu organları vasıtasıyla edindiği duyumlarına dayalı olarak geliştirdiği yargılarını askıya alma halidir. Bu haldeki insan, önyargılarından tamamen arınmış, her olayı ve olguyu olduğu gibi algılayabilen, ruhu dinginliğe ulaşmış kişidir. Hayatın amacı olan mutluluğun yolu bilgelikten, doğa ile iç içe yaşamaktan ve insan eylemlerinin doğa yasalarıyla uyumlu olmasından geçer.


Kaynak:Evrim Ağacı