Galaktik Vaka

Sevgili günlük,
birkaç sıyrık satır bırakacağım.
Biliyorum, içinden yine hangi
destanı kovalayacak diyorsun.
Onlar, gizli dağımızın ardında.
Uyuyorlar bi' mağara dibinde.
Uyananlar, yalnızca görünenler.
23 yılın kaçında uyanıktık ki biz?
Sen de unuttun değil mi saymayı...
Uykularımız ve uyanıklığımız,
yürüdüğümüz bu "yaşamak" adlı çölde,
serin ve hafif tecrübelerdir bizim için.
Yaşlı denizcinin sorduğu soruyu
hatırlıyor musun sevgili günlük?
Hayattan ne istiyorsunuz demişti.
"İncileri soyulmuş buğulu kabuğumuz,
aynadaki aksimize veda etmeli Âgah Amca!'
demiştik, o ilk yosun kokulu ruhumuzla.
Çölün ötesindeki denizle buluşmadan
önce durup dinlenmemiz gerekiyor.
Üzerim kabuk dolu, raftan bez getir.
Silelim tüm tuzlu ve paslı tozları.

Sevgili günlük,
bu aralar sayfalarını hırpaladım bi' miktar.
Çok çizdim, çok karaladım ve çok sildim.
Bilirsin, bazen güneşin kavruk savsaklığı
ve yıldızların taze dökülmüş tozları ile
kabuklanıyor pencere pervazlarımız...
Temizlemeden önce son kez dağıtmak isterim.
Son kez içime çekmek o soyulmuş incileri.
Bulanmak o karmalığa, en saf biçimi ile.
Böyle anlarda uyku hâli yapışıyor boğazıma.
İçime akıttığım buğular yumru oluyor orada.
Bedenimi saran kabuklarla örtüyorum üzerimi.
Üstüm başım toz içinde, tufanın davetkârı.
Tanrım! Yine de uyumak ve bağlamak
bu ağlamaklı gözleri, ne güzel gelir...
Yaşarken araf, tutukladı bizi fark ettirmeden.
Soğuk bi' toprağa sarılmaktır, bu cam kenarı.
Kırık akrep ve zedelenmiş yelkovanlar misali.
Uçsuz rayları unuttu göğün vatmanları ve
zaman parçalandı yekparesizlik içinde...
Bi' perdemiz yok, çekecek perdemiz bile yok.
Tüm çıplaklığıyla şehrin alnındayız.
Sigaramın dumanına sarıyorum bu kenti.
Sislere boyanarak kamufle olmak,
bu boşluklu kalabalığın bağrında...
Uyumak istiyorum, gerçekten uyumak.
Dipsizliğin derinliğinde rüyalarda kaybolayım.
Bu gezegenin üstünü kapamanın
hakkını vererek gitmeliyiz bu girdaptan...