Pembe bir renk değil kişiliktir....

"“Nefes aldığın şehir ne kadar şanslı.
Kim bilir, sesini gökyüzü sanan kuşlar
bile vardır.”
Sait Faik Abasıyanık

“Benim şiirIerim çay kokar,
DüşIerim sade sen.
DemIikte nefesin, bardakta gamzen…
SızıIarım diner, uyur dertIerim,
Çayı sen demIersen…
GeIirsen; çayımı seninIe böIüşürüm,
GeImezsen; ömür biIIah üşürüm…”
Cemal Süreya

Birini özlüyor olmanız, ona dönmeniz gerektiğini göstermez. Bazen özlemeniz gerekir, bir sabah uyanıp artık özlemediğinizi farkedene kadar.

"Burası İstanbul. Omzunu iki kıt'aya yaslamış.
Ne oralı ne buralı; ne şehir ne ülke; ne umut ne çare...
5 duyuyla anlaşılmaz, 6. his burda çalışmaz.
Gerdanından öpesin gelir, meydanından kaçasın...
Bir akşamüstü vapurunda biner aşık olursun,
bir sabah otobüsünde böceğe dönüşürsün.
Burası İstanbul.
Herkes kaderiyle yarışır.

YALNIZ KALABALIKLAR, KALABALIK YALNIZLIKLARA KARIŞIR.
Gelene "Hoşgeldin" gidene "Eyvallah" demez.
Kederleri genize, kenefleri denize akar.

Her gün binlerce ev soyulur, arabalar çalınır.
Dalgalar, dümenler, dolandırıcılar
7/24 bir saklambaç halidir.
Önün arkan sağın solun çok fena ebeler ve de sobeler seni.
Beklemediğin bir günde, bir gecede, mutlu bir anda
İSTANBUL ÇALAR.
İstanbul'a güvenip önünde ayakkabı bile bağlanmaz.
Bedeninden ruhunu çalar, ruhun duymaz.
Peki bu şehrin sizden çaldığını nasıl geri alabilirsiniz?
Adaletle...
Çalarak..
Hayır!
ADALETLİ ÇALARAK!

Şarkılardaki gibi değil artık vaziyet.
İstanbul İstanbul olalı bu kadar İstanbullu görmedi bir arada.
Bir tatlı huzuru almaya gelmek Beylikdüzü' nden Kalamış'a 5 vesait.
Herkes kendi dalgasında, bir ekmek kavgasında...
Ama bütün bu kasvet bir boğaz rüzgarıyla dağılır gider işte.
Yine düştüm eline.
Bu sefer gününü göstericem sana
ULAN İSTANBUL!!!

Öyle bir hayat yaşadım ki cenneti de gördüm cehennemi de.
Öyle bir aşk yaşadım ki tutkuyu da gördüm pes etmeyi de.
Bazıları seyrederken hayatı en önden, kendimi bir sahnede buldum Oynadım.
Öyle bir rol vermişlerdi ki okudum okudum anlamadım.
Kendi kendime konuştum bazen evimde, hem kızdım hem güldüm halime.
Sonra dedim ki söz ver kendine
Denizleri seviyorsan dalgaları da seveceksin,
Sevilmek istiyorsan önce sevmeyi bileceksin,
Uçmayı biliyorsan düşmeyi de bileceksin,
Korkarak yaşıyorsan yalnızca hayatı seyredeceksin.
Öyle hayat yaşadım ki son yolculukları erken tanıdım.
Öyle değerliymiş ki zaman hep acele etmem bundan anladım

Keşke hep öyle kalsaydık; büyümeseydik, aşk nedir öğrenmeseydik, acı çekmeseydik..
Keşke aşık olduğum kişi hep babam olsaydı.
Beni terkeden bir adam için değil de, babam işten geç döndü diye ağlasaydım.
Veya bebeklerimi sevseydim en çok.
Onlara sarılsaydım, onların saçlarıyla oynasaydım.
Keşke dünyanın en güzel kokusu hep kahve kokusu olsaydı.
Senin kokun sarhoş etmeseydi beni.
Keşke düştüm diye ağlasaydım.
Kanardı ama kabuk bağlardı, geçerdi sonra da, iz bırakmazdı yaralarım.
Şimdi uğruna ağladığım herşey iz bırakıyor.
Ya kokusunu, ya ses tonunu, ya cümlelerini.
Acıyor.
Anlamıyor kimse ama çok acıyor.
Keşke hiç büyümeseydim.
Keşke

Parmakların, parmaklarımın arasında yürüdüm seninle..
Sokak ne kadar kısaldı, zaman ne çabuk geçti..
sen hiç, bitmeyen bir yol
geçmeyen bir zaman diledin mi